2 Korpus Polski składał się z dwóch dywizji piechoty, brygady pancernej oraz jednostek pomocniczych. Latem 1943 r. podjęto decyzję o przesunięciu wojska do Palestyny, a w listopadzie – do Egiptu. Na przełomie 1943 i 1944 r. przetransportowano 2 KP do Włoch, gdzie wszedł w skład 8 Armii Brytyjskiej.

Na froncie włoskim po raz pierwszy jednostki Polskich Sił Zbrojnych wystąpiły w samodzielnym związku taktycznym. Żołnierzom 2 Korpusu Polskiego powierzono najtrudniejsze zadanie, polegające na zdobyciu wzgórz Monte Cassino. 18 maja 1944 r. po sześciu dniach niezwykle zaciętej bitwy polska flaga zatriumfowała nad niezdobytą dotąd twierdzą. W samo południe na ruinach klasztoru Monte Cassino plutonowy Emil Czech odegrał hejnał mariacki, ogłaszając polskie zwycięstwo. Jeden z żołnierzy wspominał: „Ci żołnierze, zahartowani w wielu bitwach, którzy aż za dobrze poznali wstrząsającą rozrzutność śmierci na zboczach Monte Cassino, płakali jak dzieci, gdy po latach tułaczki usłyszeli nie z radia, ale z dotąd niezwyciężonej niemieckiej twierdzy głos Polski, melodię hejnału”.

2 Korpus Polski dokonał następnie opanowania Ankony, uczestniczył w przełamaniu Linii Gotów oraz w walkach w Apeninie Emiliańskim. Zakończył swój szlak bojowy zdobyciem Bolonii.

W trakcie walk w jego szeregi wstępowali Polacy ze Śląska, Pomorza i Wielkopolski, wcześniej przymusowo wcieleni do armii niemieckiej. Uzupełnienia z obozów jenieckich stanowiły z końcem konfliktu największą część Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Po zakończeniu wojny żołnierze polscy stanęli przed trudnym dylematem: pozostać na uchodźstwie czy wracać do ojczyzny. Wielu wybrało tę drugą drogę i w zniewolonym kraju spotkali się z szykanami władz peerelowskich. Historię 2 Korpusu przez dziesięciolecia pokrywała zasłona milczenia. Płk Ludwik Piątkowski do ostatnich demobilizowanych żołnierzy Korpusu napisał:

„Żołnierze! Z dniem 1 maja 1947 roku macie jako ostatnia Grupa 2 Korpusu zdjąć mundur wojskowy, z dumą noszony przez tyle długich lat, odjąć odznaki i emblematy wojskowe, tak drogie sercu każdego z Was. Po sumiennie i świetnie spełnionym obowiązku żołnierskim macie zamienić broń na narzędzie codziennej szarej pracy”.

Żołnierze 2 Korpusu po II wojnie światowej stali się namiastką wolnej Polski. Podczas uroczystości poświęcenia cmentarza wojennego w Bolonii gen. Władysław Anders powiedział:

 „Jeżeli mimo to Polska, za którą zginęli, wolna nie jest – to ani ich wina, ani nasza, ani też wina Narodu Polskiego. W walce o swoją wolność i wolność świata, w walce z podwójnym wrogiem, Naród Polski oddał w ofierze 17 procent swych synów i córek. Dzisiaj naród nasz trwa w ciężkiej walce, opierając się sowietyzacji. Naród ten dalej patrzy na nas, bo wie, że tylko my mamy na obczyźnie możność jawnej walki o prawdziwą, nieskłamaną wolność. Zaufania tego nie zawiedziemy. Walczyć będziemy w każdych warunkach – bezorężnie także – wszędzie, gdziekolwiek pójdziemy […]. Drogi nasze będą różne, szlaki ciężkie, ale Bóg nierychliwy, lecz sprawiedliwy – da nam w końcu tak pracowicie osiągnięty cel. Duchy kolegów naszych, duchy pokoleń walczących o wolność – od Kircholmu po Bolonię – są w tej walce z nami. Będziemy nadal trwać na obczyźnie, jako uczciwi ludzie, rzetelni Polacy i żołnierze zwycięskich bitew”.

Cmentarze żołnierzy 2 Korpusu Polskiego, legenda bohaterskiego misia Wojtka czy pieśń „Czerwone Maki na Monte Cassino” na trwałe stały się częścią polskiej pamięci historycznej.  Dzisiaj nadal środowiska byłych żołnierzy 2 Korpusu, ich dzieci i wnuków, rozrzucone po całym świecie, pozostają wierne Rzeczypospolitej, aktywnie działając na rzecz polskiej kultury, oświaty i nauki.