Miasto w Uzbekistanie leżące 150 km na północny zachód od Samarkandy. W starożytności leżało na Szlaku Jedwabnym, pełniło też rolę twierdzy w Emiracie Buchary. W późniejszych latach straciło znaczenie, biwakowali tu pasterze, zabudowę stanowiło kilka glinianych domostw.
W 1942 roku w rejonie miasta formowano polską 7. Dywizję Piechoty, powstały tu również oddziały Pomocniczej Służby Kobiet. Z całego ZSRS docierały do Kermine transporty Polaków zwolnionych z łagrów, więzień i aresztów. Trafili tu ludzie nawet z tak odległych regionów Związku Sowieckiego jak Kołyma, Archangielsk, Workuta, środkowa Syberia czy Kazachstan. Część transportów przybywających do miasta osobiście witał gen. Władysław Anders. W ramach selekcjonowania przybyłych wg. specjalności w Kermine stworzono Ewakuacyjną Stację Zborną Lotnictwa i Marynarki.
Dla przybyłych zorganizowano pobyt w namiotach, następnie w nowo wybudowanych barakach mieszkalnych. Zorganizowano również kaplicę, w której odprawiano nabożeństwa. W późniejszym okresie dotarły tu również grupy cywilów, żołnierze we własnym zakresie starali się dotrzeć do swych rodzin i ściągnąć je do znajdującego się obok obozu cywilnego. Warunki w obozie cywilnym były bardzo trudne, uchodźcom brakowało podstawowego wyposażenia. Z powodu wyniszczenia w obozach pracy i więzieniach wielu z nich zapadało na liczne choroby. W marcu wybuchła epidemia tyfusu, podczas której umierali zarówno cywile jak i żołnierze. Polacy starali się zapobiegać rozszerzeniu epidemii, w budynku szkoły zorganizowano pierwszy w tej miejscowości szpital.
Na terenie miejscowości działał również sierociniec dla polskich dzieci. Staraniem polskich władz zorganizowano uroczystość ich pierwszej komunii i bierzmowania, wziął w niej udział biskup Józef Gawlina. Biskup przez 3 miesiące wizytował oddziały Armii Polskiej w ZSRS gen. Władysław Andersa w Uzbekistanie, Kirgistanie i Kazachstanie.
Referat Kulturalno-Oświatowy 7 Dywizji Piechoty w lutym 1942 r. rozpoczął wydawanie pisma pt. „Do boju”, 22 Pułk Piechoty wydawał również swoją gazetkę pt. „Piechur z Kermine”.
Po podjęciu decyzji o ewakuacji armii Andersa do Persji żołnierze i ludność cywilna zostali przetransportowani drogą morską do Persji, ich portem docelowym było Pahlewi. Niestety, część cywilów, którym stan zdrowia uniemożliwił podróż, musiała pozostać w ZSRS. Do dziś pozostały tu dwa polskie cmentarze wojskowe.
Miasto zostało zbudowane na nowo w 1958 r. Wzniesiono je jako centrum przemysłu chemicznego i lekkiego (początkowo funkcjonowały tu oczyszczalnia bawełny i zakład hodowli jedwabników). Zadanie projektowe powierzono urbanistom z Leningradu (ocenie Petersburg). Zbudowano tu także kombinat chemiczny, elektrownię i cementownię. W centrum założono śródmiejskie jezioro o powierzchni 24 hektarów, z plażą i kąpieliskami. Miastu nadano nazwę na cześć poety Alego Szer Nizamaddina Nawoi.