Zygmunt Odrowąż-Zawadzki (1911-2008)
Generał brygady, uczestnik bitwy nad Bzurą, kampanii afrykańskiej i włoskiej.
Był synem Franciszka i Marii. Egzamin maturalny zdał w tarnowskim Gimnazjum im. Kazimierza Brodzińskiego. W maju 1929 roku otrzymał przydział do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej i po jej ukończeniu w 1932 roku trafił do 57 pułku piechoty. Jesienią 1935 roku otrzymał awans na porucznika, wiosną 1939 ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie i uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W sierpniu 1939 roku został oficerem operacyjnym 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu.
Podczas wojny obronnej walczył w bitwie nad Bzurą. W związku z agresją ZSRS na Polskę przekroczył granicę węgierską i został internowany w Budapeszcie. Wkrótce udało mu się uciec i na pokładzie statku „Attyka” odpłynął ze Splitu do Marsylii. W Wojsku Polskim we Francji włączył się w proces tworzenia Brygady Strzelców Karpackich. W kwietniu 1940 roku wraz ze swą jednostką został przeniesiony do Libanu. 3 maja 1940 roku otrzymał awans na stopień kapitana. Wkrótce potem został przeniesiony z Syrii do Palestyny, a następnie trafił do Egiptu.
W drugiej połowie 1941 roku dotarł do Libii i wziął udział w walkach pod Tobrukiem. W grudniu 1943 roku rozpoczął kampanię włoską, w składzie 3 Dywizji Strzelców Karpackich został skierowany do walk o Monte Cassino. Za okazane męstwo w walkach w maju 1944 roku został awansowany na stopień majora Wojska Polskiego. W dalszym ciągu brał udział w kampanii włoskiej, m.in. w bitwie nad Senio, o Bolonię oraz o Ankonę. Następnie pełnił funkcję dyrektora nauki oraz wykładowcy taktyki i historii wojskowości w Oficerskiej Szkole Taktycznej 2 Korpusu Polskiego.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał na krótko na emigracji. W 1947 roku zdecydował się na powrót do Polski. Jako były żołnierz Polskich Sił Zbrojnych został objęty inwigilacją ze strony Urzędu Bezpieczeństwa. Nie mógł długo znaleźć pracy, dopiero w 1952 roku otrzymał możliwość zatrudnienia jako księgowy. Dwadzieścia lat później polskie władze emigracyjne awansowały go na stopień podpułkownika, w 1991 roku został mianowany pułkownikiem rezerwy Wojska Polskiego. 3 maja 2006 roku otrzymał awans na stopień generała brygady. Za swą służbę został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 13 października 2008 roku i został pochowany na cmentarzu w Gdańsku-Oliwie. Jego grób został wpisany przez Instytut Pamięci Narodowej do Ewidencji grobów weteranów walk o Wolność i Niepodległość Polski.