Stanisław Kopański (1895-1976)
Generał dywizji Polskich Sił Zbrojnych, dowódca Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich
Syn Wincentego i Anny z domu Klukowska. Urodził się 19 maja 1895 r. w Petersburgu, gdzie w 1913 r. ukończył gimnazjum klasyczne i rozpoczął studia w Instytucie Inżynierów Komunikacji. W czasie studiów należał do „Bratniej Pomocy”. W 1916 r. został powołany do armii Imperium Rosyjskiego, ukończył Michajłowską Szkołę Artylerii w Petersburgu. Od lipca do grudnia 1917 r. walczył na froncie w 3 konnej baterii. Od grudnia 1917 r. służył w 3 Pułku Ułanów i 2 baterii konnej w I Korpusie Polskim. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i od listopada 1918 r. pełnił służbę w 1 Dywizjonie Artylerii Konnej. Podczas akcji zajmowania Wilna został lekko ranny. Wziął udział w wojnie polko-bolszewickiej, za okazane męstwo w bitwie pod Walicą Śniatycką został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari.
W 1923 r. został odkomenderowany na ukończenie studiów na Politechnice Warszawskiej. W latach 1924–1927 zajmował stanowisko Dyrektora Nauk w Szkole Podchorążych Artylerii. Od 1927 do 1929 r. uzupełniał wykształcenie w francuskiej Wyższej Szkole Wojennej. W latach 1930-1932 zajmował stanowisko dowódcy dywizjonu 6 Pułku Artylerii Ciężkiej, w latach 1932–1935 służył na stanowisku kierownika samodzielnego referatu Oddziału III Sztabu Głównego. Od 1935 do 1937 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy Broni Pancernej w Ministerstwie Spraw Wojskowych, w latach 1937–1939 był dowódcą 1 Pułku Artylerii Motorowej, a od marca 1939 r. szefem Oddziału III Sztabu Głównego/Naczelnego Wodza.
Po kampanii wrześniowej został na krótko internowany w Rumuni, 1 listopada dotarł do Francji skąd został skierowany do Syrii. Od kwietnia 1940 do lipca 1943 r. zajmował stanowisko dowódcy Brygady Strzelców Karpackich i 3 Dywizji Strzelców Karpackich. W latach 1943-1947 był szefem Sztabu Naczelnego Wodza, następnie od 1947 do 1949 r. był Generalnym Inspektorem Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Wielkiej Brytanii. 26 września 1946 r., decyzją Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, został pozbawiony polskiego obywatelstwa, które przywrócono mu dopiero w 1972 r. W latach 1970–1976 Prezydent RP na uchodźstwie powierzył mu funkcję Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych.
Zmarł 23 marca 1976 r. w Wielkiej Brytanii. Został pochowany na cmentarzu Northwood w Londynie. Od 1926 r. był żonaty z Janiną de Rathel, z którą miał córkę Annę i syna Tadeusza.