Sekondi-Takoradi to miasto w Ghanie składające się z miast bliźniaczych Sekondi i Takoradi. W czasie II wojny światowej stanowiły dwa odrębne miasta położone na Złotym Wybrzeżu, które było wówczas kolonią Wielkiej Brytanii.

Sekondi-Takoradi to miasto w Ghanie składające się z miast bliźniaczych Sekondi i Takoradi. W czasie II wojny światowej stanowiły dwa odrębne miasta położone na Złotym Wybrzeżu, które było wówczas kolonią Wielkiej Brytanii.
Historia Takoradi zaczyna się od holenderskiego fortu Witsen, założonego w 1665 r. W 1928 r. został zbudowany tam, pierwszy w Ghanie, port morski, co pozwoliło na dalszy rozwój miasta. Podczas II wojny światowej Takoradi stało się ważnym miejscem dla zaopatrywania jednostek Royal Air Force w samoloty. Statki transportowe dostarczały tam samoloty z fabryk; po montażu piloci rozprowadzali je do jednostek bojowych.
14 września 1940 r. brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa zwróciło się do Generalnego Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych z propozycją utworzenia transafrykańskiej jednostki transportowej do przerzutu samolotów z Takoradi do Kairu. Dowództwo PSP zaaprobowało ten pomysł i 21 listopada 1940 r. do Takoradi przybyła pierwsza grupa 22 polskich lotników, którzy stworzyli tam Polską Grupę Transportową podporządkowaną 216 Grupie Transportowej w Egipcie. Dowódcą Polaków został ppłk Mateusz Iżycki. Do tej jednostki trafiali piloci, którzy nie zostali zakwalifikowani do latania bojowego ze względu na przekroczony wiek operacyjny bądź brak właściwego wyszkolenia bojowego. Polscy piloci, w ramach mostu powietrznego, dyslokowali samoloty bojowe, transportowe i szkolne do wszystkich zakątków Afryki, m.in. na Środkowy Wschód, a w późniejszym okresie do Włoch i na Daleki Wschód. W 1944 r. zadania grupy rozszerzono o transport osób, poczty i towarów na obszarze Afryki i Włoch.
Polacy wykonywali loty na trasach: Takoradi-Indie, Takoradi-Kair, Takoradi-Freetown, Kair-Birma, Kair-Singapur, Kair-Teheran, Nairobi-Wielka Brytania i inne. Do 1 maja 1945 r. przetransportowali na tych trasach 3 602 samoloty. Niestety w trakcie służby zginęło 19 polskich lotników.
Latem 1941 r. część polskich pilotów z Polskiej Grupy Transportowej zgłosiła się do udziału w walkach powietrznych nad Afryką. Do służby operacyjnej zaciągnęło się 22 ochotników, spośród których do szkolenia operacyjnego wybrano połowę. Nieformalnym dowódcą tej jednostki został kpt. Feliks Gazda. Po szkoleniu w 71 Operational Training Unit koło Chartumu Polacy weszli do walki w lutym 1942 r. Dla podkreślenia narodowej odrębności utworzono z nich oddzielną eskadrę w 112 dywizjonie RAF. Służbę bojową zakończyli we wrześniu po wykonaniu 140 lotów bojowych.
Obecnie jest to zapomniana część historii polskiego wysiłku zbrojnego podczas II wojny światowej. O ile Polacy walczący w ramach 112 dywizjonu są wymieniani w historiografii polskiego lotnictwa, o tyle zagadnienie Polskiej Grupy Transportowej nadal czeka na opracowanie.