Taszkent to stolica i największe miasto Uzbekistanu. Położone jest nad rzeką Chirchiq na przedgórzu Tienszanu. Stanowi główny ośrodek przemysłowy i kulturalno-naukowy kraju oraz jedno z największych miast Azji Środkowej.

Co ciekawe Taszkent jest stolicą Uzbekistanu dopiero od 1930 r. Do 1925 r. to Samarkanda była stolicą Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej oraz jednym z miejsc zesłań Polaków po powstaniu listopadowym i powstaniu styczniowym.

Podczas II wojny światowej w marcu i sierpniu 1942 r., przez Uzbekistan i Turkmenistan, z ZSRS do Iranu przedostało się ponad 115 tys. osób (w tym 78 tys. żołnierzy), czyli ok. 10% Polaków wywiezionych po 17 września 1939 r. z Kresów Wschodnich w głąb ZSRS. W mieście Yangiyoʻl w wilajecie taszkenckim, w pierwszej połowie 1942 r., stacjonowały sztab i większość jednostek armii gen. Władysława Andersa, które następnie przetransportowano do Iranu. Innym miastem, gdzie przebywali Polacy była wspomniana Samarkanda. To właśnie tutaj, opisując czasy formowania Armii Andersa, Ksawery Pruszyński napisał opowiadanie „Trębacz z Samarkandy”, które stanowi lustrzane odbicie krakowskiej legendy o Lajkoniku po tatarskiej stronie. Z powodu wycieńczenia część Polaków pozostała w Uzbekistanie, sieroty czasem przyjmowała pod swój dach miejscowa ludność, a kobiety wychodziły za mąż za Uzbeków.

Obecnie liczbę obywateli Uzbekistanu z wpisanym do paszportu polskim pochodzeniem szacuje na ok. 3 tysiące. Polonia w Uzbekistanie jest w większości rosyjskojęzyczna, ale wiele osób uczy się języka polskiego, odkrywając w ten sposób kulturę i tradycje przodków. Nieoceniony wkład na rzecz utrzymania i rozwoju polskości na tych ziemiach odgrywa Centrum Kultury Polskiej w Uzbekistanie „Świetlica Polska”, które zrzesza i integruje polonię w Uzbekistanie. Prężnie działa również Stowarzyszenie Polonia (przy Międzynarodowym Stowarzyszeniu Wspierania Współpracy Gospodarczej i Kulturalnej Uzbekistan–Polska), skupiając osoby pochodzenia polskiego oraz sympatyków kultury polskiej różnych narodowości.